Dit wijnhuis is overgenomen door Tommaso Bussola van zijn oom Beppe Guiseppe in 1977.
Oorspronkelijk was Tommaso een metselaar van beroep, maar werd door omstandigheden aangesteld als de nieuwe eigenaar van de wijngaarden in de Classico streek van de Valpolicella door zijn geliefde oom. Het wijnhuis beslaat inmiddels 13 hectare wijngaarden.
Na zijn aanstelling ondernam hij verschillende kwaliteitsgrepen zowel in de wijngaard als in de kelder.

Dit is opgemerkt door Veneto legende Guiseppe Quintarelli, want toen hij werd gevraagd wie de nieuwe ster in de regio werd, aarzelde hij geen moment en zei standvast “Tommaso Bussola.”
Quintarelli’s voorspelling kwam uit in 1999 toen de Amarone’s van Tommaso Bussola (oogstjaar 1995) op de markt kwamen en alom bejubeld werden.

Het werk in de wijngaard ging hem van nature gemakkelijk af.

Bovendien experimenteerde hij in de kelder volop met het gebruik van verschillende vaten (groottes, herkomst en mate van toasting).
Nieuwsgierig als hij was, nam hij alle informatie tot zich en na elk experiment probeerde hij dat in zijn voordeel uit te laten werken.
Met elk oogstjaar werden zijn wijnen verfijnder, intenser, persoonlijker en zachter.
Eind jaren 1990 waren zijn wijnen perfect in balans en braken wereldwijd door vanwege de ongelofelijke fruit-concentratie.
Naarmate de jaren verstreken, reduceerde hij zijn gebruik van nieuwe houten vaten. In de cuvées waarin nieuw hout gebruikt wordt, is het houtgebruik perfect geïntegreerd in de wijn.

De sleutel tot zijn succes, is niet alleen het gebruik van oude wijnstokken, de lage opbrengst per hectare (vanwege Tommaso’s hoge eisen) maar ook het gebruik van het druivenras Corvinone als aanvulling op de Corvina Grossa en Rondinella.
Corvinone is een zeldzame druif, omdat deze lastig is om te cultiveren en weinig rendement geeft (wat zorgt voor meer concentratie).
Tommaso ziet Corvinone als het belangrijkste bestandsdeel voor zijn geroemde fruitintensiteit en diepgang in zijn wijnen. Hij noemt het ook wel: “Super Corvina”.

https://www.winespectator.com/articles/a-hard-headed-amarone-family